Studentendilemma in coronatijd. Of mijn dilemma?

Een verhaal uit het begin van de lockdown, donderdag 19 maart 2020

Vlak voor de grote uitbraak van corona wereldwijd, vloog onze dochter op 28 februari terug naar Israël voor het tweede semester van het uitwisselingsprogramma van haar opleiding. Er was toen al behoorlijk wat aan de hand, zeker in Italië. In Nederland was de avond ervoor de eerste besmetting vastgesteld en ook Israël zou er vast niet aan ontkomen. Maar wie had toen gedacht aan de strenge, bijna lockdown-maatregelen die we nu hebben?

En ineens zit je daar toch middenin. Israël is ook niet kinderachtig, mensen vanuit het buitenland moeten na aankomst twee weken in thuisquarantaine. Ook is het land op slot sinds afgelopen woensdag. De school van onze dochter in Jeruzalem was een dag daarvoor al dichtgegaan. Dochter: ‘Ja, het betekent binnenblijven, geen ov meer. Maar mensen lopen hier nog steeds op straat, winkels zijn nog open. Wat zijn nu echt de regels?’

Maar goed, ik maakte me nog geen zorgen. Ze had een aardige kamer, had al verschillende vrienden gemaakt en ze kende de stad inmiddels. Maar dan toch ineens popt het ‘s nachts op. We hoorden steeds meer berichten over vluchten die gecanceld werden, grenzen die dicht gingen, luchtruimen gesloten. En zij zit daar in haar eentje. Wat als ze echt niet meer terug zou kúnnen? Of als ze ziek zou worden? Of wij? De zorgen kwamen alsnog.

Dus de volgende dag bellen. Situatie doornemen en advies: als je weg wilt, dan denken we dat je niet lang meer moet wachten. Het is nu al moeilijk vluchten te vinden, wordt waarschijnlijk alleen maar moeilijker. Ja…, was ze met ons eens. Maar wat zou ze thuis moeten doen, daar was toch ook al bijna een lockdown? En ook in Nederland is de school dicht en zou ze op dezelfde manier online moeten werken als in Israël. Ja, is waar, maar je bent minder alleen en je hebt makkelijker toegang tot medische voorzieningen. Maar ook: beslis zelf. Tenslotte had ze heel bewust gekozen voor dit tweede semester. Ook alvast even doorgenomen, haar kamer in Jeruzalem. Gehuurd tot eind juli, vier maanden ‘loze’ huur dus, niet fijn. Dochter gaf aan dat ze misschien vanuit Nederland een onderhuurder zou kunnen zoeken. Ah, ja, dat zou mooi zijn. Gezegend zijn we in deze tijden met alle online mogelijkheden.

Conclusie al met al: ja, vlucht zoeken en terug naar Nederland. De vlucht die ze in gedachten had, zou op maandagavond vertrekken. Maar een paar uur later bleek die al uit het schema gehaald bij de betreffende maatschappij. En ook die van de dag erna. Het leek erop dat alle vluchten vanaf de zaterdag gecanceld waren. Gelukkig was er nog een op vrijdagavond. Dat is dus morgen. Als er niets tussenkomt, want niets is zeker in deze tijden.

Gelukkig is er niets tussengekomen.