Over mij >> Stukjes >> Kantooropruiming in coronatijd

Kantooropruiming in coronatijd

mei 2020

De coronamaanden heb ik ook maar eens aangegrepen om m’n kantoor op te ruimen. Oude archiefmappen bekeken en waar mogelijk inhoud bij het Oud Papier gedaan. Dit stukje had ik daarom ook Uit de begintijd van een zelfstandig tekstschrijver kunnen noemen.

‘Herschrijven!’
Leuke dingen gedaan toch, de afgelopen 20 (!) jaar. Redactie en actualisering van lesmateriaal voor verkoopmedewerkers van HEMA bijvoorbeeld. Over woningtextiel: hoe meet je gordijnstof, binnen, buiten of op het kozijn? Over verf, gereedschap en huishoudelijke artikelen. Ik zie een handmatige instructie van de inhoudsdeskundige: ‘De inhoud van dit hoofdstuk is zo veranderd dat ‘ie beter geheel opnieuw opgezet kan worden. We willen daar graag bij helpen hoor!’ Een andere opmerking: ‘De bestelprocedure via de pc is veranderd. Herschrijven!’ De zin ‘Bij HEMA verkopen we VHS-banden’ mocht nu toch echt geschrapt worden. Weg met die oude videobanden. En natuurlijk, toen sprak HEMA nog van ‘Paasartikelen’ (2006), ik zie het woord nog net voorbij flitsen als ik de hardcopy van een module in de OP-bak kieper.

Redactiewijzer
Nog meer lesmateriaal kom ik tegen, ook voor verkoopmedewerkers. Nu van een educatieve uitgeverij en het materiaal is voor mbo’ers. Ik deed de correctie van het lesmateriaal in de laatste fase voor opmaak. De verkoopmedewerkers in spe leerden over personeelsplanning, brancheonderzoek en arbeidsomstandigheden. Een uitgebreide redactiewijzer hoorde erbij. Logisch, onmisbaar voor dit soort werk.

Praktijkinkijkjes
Ha, de jaarverslagen van de organisatie voor maatschappelijk werk in Middelburg. Waren ook leuk om aan te werken. Ik heb er zes geschreven, de organisatie vond het belangrijk zich ermee te onderscheiden. Inkijkjes in de praktijk nam ik als kaderteksten op. Ik hoorde verhalen over een net voorkomen huisuitzetting, zag hoe mensen geholpen werden met brieven en formulieren van instanties.

‘Vogelvrij’
Oei, de volgende map is wel heel oud: met documenten van de Kamer van Koophandel uit mijn ‘opstartfase’. Ik zie een werkboek ‘Nederland gaat digitaal, www voor het MKB’. In de map ook een krantenartikeltje, tjonge uit 1997 al: ‘Freelancers in sociale zekerheid zijn vogelvrij’. Ook toen al zorgen daarover.

Zucht
Dan een map die gevuld is met contracten voor advertenties. Ik deed daar niet veel aan, behalve de jaarlijkse vermelding in de Gouden Gids en af en toe steunde ik een lokaal blad met een kleine advertentie. Wie kent de Gouden Gids nog, later dtg? Zuchtend nam ik elk jaar weer de telefoon aan als de verkoper belde om mijn vermelding te verlengen. Ik wilde er vanaf, het had me nog nooit een cent opgeleverd. Maar elke keer bezweek ik weer voor zijn dreigend uitgesproken ‘Maar dan bent u ook uw digitale vermelding kwijt!’ Totdat ik een keer voet bij stuk hield. Maar – ik durf het bijna niet te zeggen – toen was het al 2018.
Op een van die contractjes, uit 2002, kom ik een kattebelletje tegen: ‘faxnummer gewijzigd naar e-mailadres’.

‘Kijk je even mee?’
O ja, die artikelen voor onderwijstijdschriften MESO Magazine en Van twaalf tot achttien. Lang geleden. Met een briefje van mijn inmiddels overleden broer aan wie ik m’n tekst toentertijd had laten lezen. ‘Kijk je even mee?’ Deed ik niet vaak, hoewel ik in het algemeen veel waarde hechtte aan zijn mening. Misschien was het dit keer ook om de inhoud, ik weet het niet meer. Ook zijn relativering herinner ik me niet: ‘Stel je niet te veel voor van de waarde van mijn ‘controle’; ik blijf het schrijven moeilijk vinden.’ Goh… het voelt voor mij als een postume bekentenis.

Amsterdam
Een van m’n eerste grotere opdrachten was voor de gemeente Amsterdam (2000): interviews voor een InformatieBeleidsPlan met hoofden van gemeentelijke diensten, ict-afdelingen, bestuurders en raadsleden over de aankomende digitalisering: wat is belangrijk voor hen en wat niet? Wat verwachten ze? Ik herinner me de krappe bovenverdieping van een raadslid met dakterras en verrassend uitzicht over de stad, een verhaal bij het Grondbedrijf over de wirwar van leidingen, rioolbuizen en meer. En natuurlijk hun ict-verwachtingen die ik voor mijn opdrachtgever verwoordde in op dezelfde manier gestructureerde verhalen.

Tam tam?
En m’n eerste opdracht in Zeeland was een artikel over de herdenking van de Watersnoodramp. Het was 2003, 50 jaar later en Zeeland besteedde veel aandacht aan die herdenking. Centrale vraag: ‘Wat vindt de provincie belangrijk in de herdenking?’ Toegegeven, ik kreeg die opdracht niet omdat ik me net met veel tam tam – maar niet heus – als tekstschrijver in Zeeland gevestigd had. Nee, ik kende de hoofdredacteur van het blad privé. Ja, ook van dat soort gelukjes moest en moet je het soms hebben.

Prettig zo’n opruiming, net als de herinrichting van m’n kantoor, die ik direct ook maar aanpakte. Het voelt een beetje als een nieuw begin. Of misschien moeten we daarvan spreken als deze coronatijd voorbij is.