‘Vind’?

d/t

Mijn kapster heeft een dochter gekregen. ‘Papa vind mama lief, mama vind papa lief en toen was ik er’, stond op het geboortekaartje. Ik had het eerst niet eens door. Het was een vrolijke kaart en ik dubde wat over de vier grappige tekeningen op de voorkant: eicel, zaadcel, versmelting, babyhoofdje. Was dat niet een beetje erg direct verbeeld voor dit zo lang gewenste kind? En ineens zag ik het: ‘papa vind mama lief, mama vind papa lief’: ‘vindt’ had daar dus moeten staan.

Waarom was mij dit niet opgevallen? Als tekstschrijver zou ik zoiets toch direct moeten zien? Natuurlijk, een geboorte is geweldig, ik had erg met mijn kapster meegeleefd tijdens haar zwangerschap en was blij voor haar. En bij de kapper zit ik niet met m’n laptop op schoot, maar heb het gewoon gezellig over de vakantie of de tuin.

Ik zag de fout dus niet direct en in stilte vanonder m’n kappersschort, viel me dat nogal tegen van mezelf. Maar ik was ook verbaasd dat niemand in haar omgeving die fout blijkbaar had opgemerkt toen de kaart gemaakt werd. Ook de drukker niet. Laat dat zien hoe onbelangrijk we de spelling van onze taal gaandeweg zijn gaan vinden? Of weten we het gewoon niet meer en is die spelfout een voorbode van de toekomst, toepasselijk verwoord op een geboortekaartje?

Of had ik de fout niet direct opgemerkt om nog een heel andere reden. Liet de kaart misschien ook de hiërarchie zien van beeld boven tekst?
Hmm, dat geeft een tekstschrijver eveneens te denken…